27 maja 1990 roku odbyły się wybory do rad gmin miejskich i wiejskich. Po raz pierwszy po wojnie społeczeństwo mogło w pełni demokratycznie wyłonić władze lokalne. Spośród niemal 130 tysięcy kandydatów wybrano przeszło 51, 5 tysięcy radnych ( w tym niespełna 4, 7 tysiąca w miastach powyżej 40 tysięcy mieszkańców).
Stworzone zostały podstawy samorządności terytorialnej – jednego z fundamentów budowanej Rzeczypospolitej. Jakościowo zmieniła się mapa polityczna Polski Lokalnej.

Frekwencja w wyborach samorządowych wynosiła nieco ponad 42 procent ogółu wyborców uprawnionych do głosowania. Głównymi powodami pójścia do urn wyborczych była nadzieja na wyłonienie lepszych, nowych radnych, chęć uczestnictwa w wolnych wyborach i przyczyniania się do likwidacji nomenklatury partyjnej.
 
Uchylanie się od głosowania wynikało bądź braku interesowania się polityką, bądź niewiary w przyszłość i braku zaufania do rządu zwłaszcza do programu Balcerowicza. Udział społeczeństwa w wyłonieniu lokalnych przedstawicieli nie był, więc zbyt powszechny. Chęć głosowania była częstsza wśród inteligencji i innych pracowników umysłowych, emerytów i rencistów oraz robotników wykwalifikowanych. Najgorzej wśród osób niepracujących zawodowo: robotników niewykwalifikowanych i pracowników handlu oraz usług. Częściej pragnęli głosować starsi niż młodzież, mężczyźni niż kobiety, bogatsi niż biedniejsi.